بررسی توانایی دانشجویان ترم آخر دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی بر اساس رادیوگرافی بایت وینگ معمولی در سال تحصیلی ۹۲-۱۳۹۱

مقدمه: دانشجویان ترم آخر دندان پزشکی به عنوان افرادی که کلیه واحدهای دروس عملی و نظری لازم برای تشخیص پوسیدگی را گذرانده اند، تلقی می شوند. رادیوگرافی بایت وینگ داخل دهانی، دقیق ترین رادیوگرافی در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین توانایی دانشجویان ترم آخر دندان پزشکی در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی بر اساس رادیوگرافی بایت وینگ بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش نمونه گیری آسان، تعداد 551 سطح بین دندانی در رادیوگرافی های بایت وینگ به دست آمد و نقاط پوسیدگی از دید افراد مجرب مشخص گردید. سپس رادیوگرافی ها به 42 نفر از دانشجویان (19 مرد و 23 زن) نشان داده شد و موارد گزارش هر فرد ثبت شد. نتایج حاصل شده از دانشجویان در نرم افزار spss نسخه 5/11 و با روش های آماری توصیفی و kappa، cohen، icc (intraclass correlation coefficient) و آزمون paired t و محاسبه حساسیت و ویژگی تجزیه و تحلیل شد (05/0 = α). یافته ها: مقدار ضریب همبستگی kappa برای بررسی شباهت پاسخ ها بین دانشجویان و موارد صحیح برابر با 22/0 (01/0 = p value) و مقدار ضریب همبستگی حاصل از آزمون paired t برای بررسی اثر جنسیت روی صحت پاسخ ها برابر با 31/0 (001/0 = p value)، حساسیت 234/0، ویژگی 969/0، مثبت کاذب 3 درصد و منفی کاذب 5/76 درصد بود. میانگین درصد تشخیص صحیح پوسیدگی در مینا 22 درصد و در عاج 23 درصد بود. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، بیشتر دندان هایی که نیازمند ترمیم و یا اقدامات مراقبتی از دید رادیوگرافی هستند مورد تشخیص توسط دانشجویان ترم آخر دندان پزشکی قرار نمی گیرند. در عین حال بیشتر دندان های سالم از دید رادیوگرافی نیز مورد تشخیص اشتباه قرار نمی گیرند.